Ο Δρ Στίβεν Στρέιντζ είναι ένας κορυφαίος νευροχειρουργός, μέχρι που μετά από ένα τροχαίο τα χέρια του παθαίνουν ανεπανόρθωτη ζημιά. Η αναζήτησή του για θεραπεία το οδηγεί στο Νεπάλ. Εκεί ανακαλύπτει έναν νέο κόσμο του οποίου την ύπαρξη αγνοούσε. Ποιος κίνδυνος ελλοχεύει για τη γη; Πώς θα κληθεί ο Στίβεν να προστατεύσει τον κόσμο του; Και πόσο σημαντικά όπλα που έχει στη διάθεσή του για να πολεμήσει;
Ο Δρ Στρέιντζ είναι από τους πιο σημαντικούς ήρωες της Marvel, αν και σε αντίθεση με ήρωες όπως ο Άιρον Μαν ή ο Χαλκ οι περιπέτειές του δεν κυκλοφορούν αδιαλείπτως σε κόμικς. Παρόλα αυτά ακόμα και οι γκεστ εμφανίσεις του σε περιπέτειες άλλων ηρώων θεωρούνται σημαντικές. Επόμενο ήταν λοιπόν η Marvel να τον αξιοποιήσει και στο κινηματογραφικό της σύμπαν. Και το καταφέρνει με πολύ καλά αποτελέσματα.
Τα μεγάλο ατού της ταινίας είναι το καστ, με επικεφαλής τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, ο οποίος τα τελευταία χρόνια είναι ένας από τους πιο περιζήτητους ηθοποιούς. Η παρουσία του στο δυναμικό της Marvel μόνο κέρδος μπορεί να είναι για την εταιρεία. Καταφέρνει να δώσει έναν Στίβεν Στρέιντς στην αρχή απόμακρο και αλαζόνα, που σιγά σιγά αντιλαμβάνεται τον ρόλο του στον κόσμο. Στο πλάι του βλέπουμε τη βραβευμένη με Όσκαρ Τίλντα Σουίντον στον ρόλο της Αρχαίας. Η παρουσία της δημιουργεί δέος σε όποια σκηνή εμφανίζεται. Το καστ συμπληρώνουν ο Τσιούετελ Έτζιοφορ στον ρόλο του Μόρντο, ο Μπένεντικτ Γουόνγκ στον ρόλο του Γουόνγκ, ο Μαντς Μίκελσεν στον ρόλο του Καισίλιους και η Ρέιτσελ ΜακΆνταμς, η οποία όμως μένει αναξιοποίητη.
Το άλλο μεγάλο ατού είναι το οπτικό μέρος της ταινίας. Δεν μιλάω μόνο για τα εντυπωσιακά εφέ, τα οποία είναι ένας πολύ καλός λόγος για να προτιμήσει κανείς τη 3D έκδοση της ταινίας (ένας τομέας στον οποίο η Marvel δεν έχει τις καλύτερες επιδόσεις). Οι μάχες σώμα με σώμα είναι επίσης εντυπωσιακές, με πολλές αναφορές σε ταινίες τύπου Τίγρης Και Δράκος. Αλλά και ενδυματολογικά καταφέρνουν παρουσιάσουν στολές οι οποίες είναι μεν πολύ κοντά σε αυτές των κόμικ, χωρίς όμως οι ήρωες να μοιάζουν με καρναβάλια.
Σεναριακά η ταινία είναι πολύ κοντά σε αυτό που ξέρουμε από τη Marvel. Δυστυχώς και αυτή η ταινία πάσχει από Σύνδρομο Αναλώσιμου Κακού. Όσο καλός κι αν είναι ο Μίκελσεν, δεν μπορεί να ξεφύγει από το στερεότυπο του κακού που του έδωσαν να παίξει. Το θετικό είναι ότι η ταινία αφήνει τον θεατή με την προσδοκία ότι σε επόμενες ταινίες οι κακοί θα είναι πιο κοντά σε αυτό που γνωρίζουμε από τα κόμικς.
Αυτό που με εξέπληξε ήταν το χιούμορ στην ταινία. Ο Στίβεν Στρέιντζ έχει μάθει να βλέπει αφ’ υψηλού τους γύρω του, και ο τρόπος που τους αντιμετωπίζει χαρίζει πολλές στιγμές γέλιου. Μόνο σε μια σκηνή το χιούμορ φαίνεται εκ των υστέρων άκαιρο. Μετά από μια σκηνή δράσης με πολλές κωμικές στιγμές ο ήρωας συνειδητοποιεί τις συνέπειες των πράξεών του σε σχέση με τον όρκο που έχει δώσει σαν γιατρός. Η αλλαγή των συναισθημάτων του ήρωα δεν γίνονται εύκολα αντιληπτές.
Μεγάλο ρόλο στην ταινία παίζει ο χρόνος. Αυτό γίνεται αντιληπτό σχεδόν από την αρχή, όπου ο Στρείντζ κοιτάζει τη συλλογή από πανάκριβα ρολόγια. Αλλά και στη συνέχεια, όπου βλέπουμε τον ρόλο που θα κληθεί ο ήρωας να παίξει στις επόμενες ταινίες της Marvel.
Στο τέλος της ταινίας υπάρχουν δύο ακόμα σκηνές. Όπως γίνεται συνήθως με τις ταινίες της Marvel, η μία δίνει μια ιδέα για το τι θα αντιμετωπίσει ο Δρ Στρέιντζ στην επόμενή του περιπέτεια, ενώ η άλλη ανοίγει την όρεξη για το τι θα ακολουθήσει στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel.
